«Με τι καρδιά, με τι πνοή, τι πόθους και τι πάθος, πήραμε τη ζωή μας (·) λάθος! Κι αλλάξαμε ζωή». Σ’ αυτή τη θάλασσα, σ’ αυτόν τον τόπο, όλη η ιστορία είναι μια άνω τελεία που μπαίνει και βγαίνει και κανείς δεν μπορεί να πει πότε είναι λάθος και πότε σωστή. ***

Οι πολίτες αποδέχονται τον ρόλο που τους μοιράζει η εξουσία, έχοντας κατά νου ότι κάποια στιγμή θα πέσει η αυλαία του πανδημικού δράματος. Γιατί, δεν είναι ότι θέλουν να αυτοξαιρεθούν από τα υγειονομικά μέτρα. Να αυτοαναιρεθούν δεν θέλουν. Όμως, το δράμα συνεχίζεται χωρίς να προβλέπεται τέλος.***

Είμαστε ένας πολιτισμός των χεριών. Είτε αυτά σφίγγονται σε χειραψία, είτε υψώνονται ως γροθιά, είτε χαϊδεύουν τρυφερά κάτι, είτε τα περνάμε γύρω από την πλάτη και το κορμί ενός άλλου ανθρώπου για κουράγιο και για όλα εκείνα τα ευγενικά συναισθήματα που φέρνουν δυο πλάσματα κοντά. Κι είμαστε ένας πολιτισμός των χεριών, χρησιμοποιώντας τα χέρια μας σε κάθε είδους τέχνη, κάθε δεξιότητα, λέμε πιάνουν τα χέρια κάποιου.***

Φταίει ο τουρισμός και οι τουρίστες ή οι νέοι και η απείθαρχη συμπεριφορά τους για την εξάπλωση της πανδημίας; Παρά τα τρία μνημόνια που βίωσε δραματικά, η ελληνική κοινωνία παραμένει εγκλωβισμένη στις ιδεοληψίες της, τις επιφανειακές αναγνώσεις και τον φατριασμό.***

Πόσες ματαιώσεις και χαμένες ευκαιρίες χωρούν στο στρογγυλό παγκάκι με τη ζαρντινιέρα;***

Σε μια δημοκρατία των γόνων και των επιγόνων το κράτος δικαίου δεν κινδυνεύει από λαϊκές απογευματινές αλλά από τις πριβέ παραστάσεις κάθε εξουσίας.***