«Με τι καρδιά, με τι πνοή, τι πόθους και τι πάθος, πήραμε τη ζωή μας (·) λάθος! Κι αλλάξαμε ζωή». Σ’ αυτή τη θάλασσα, σ’ αυτόν τον τόπο, όλη η ιστορία είναι μια άνω τελεία που μπαίνει και βγαίνει και κανείς δεν μπορεί να πει πότε είναι λάθος και πότε σωστή. ***
Στο CNN «οι προοπτικές της χώρας είναι εξαιρετικά ευοίωνες» με φόντο οικογενειακές φωτογραφίες, στα δικά μας κανάλια «συμπολίτες μου» και βόηθα Παναγιά.***
Αν αποσυνθέσεις το Ελληνικό, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν ένα κακόγουστο καζίνο, ένα Mall και μερικές επαύλεις. ***
Στην υγειονομική ασφυξία που προκαλεί η Covid, προστίθεται η πολιτική ασφυξία που προκαλεί η εξουσία.***
Τα πράσινα νερά αναδεικνύουν τις οικολογικές μας ευαισθησίες στο Σικάγο, εκτός κι αν μιλάμε για την «Ελληνικό Χρυσός», κάθε φορά που ζητά γη και ύδωρ στη Χαλκιδική.***
Όταν φοβάσαι να παραδεχτείς πως τα έξυπνα μέτρα σου ήταν βλακώδη, τότε τα νέα μέτρα με τα οποία αναιρείς εν μέρει τα έξυπνα τα λες «βαλβίδες αποσυμπίεσης».***
Οι πολίτες αποδέχονται τον ρόλο που τους μοιράζει η εξουσία, έχοντας κατά νου ότι κάποια στιγμή θα πέσει η αυλαία του πανδημικού δράματος. Γιατί, δεν είναι ότι θέλουν να αυτοξαιρεθούν από τα υγειονομικά μέτρα. Να αυτοαναιρεθούν δεν θέλουν. Όμως, το δράμα συνεχίζεται χωρίς να προβλέπεται τέλος.***
Είμαστε ένας πολιτισμός των χεριών. Είτε αυτά σφίγγονται σε χειραψία, είτε υψώνονται ως γροθιά, είτε χαϊδεύουν τρυφερά κάτι, είτε τα περνάμε γύρω από την πλάτη και το κορμί ενός άλλου ανθρώπου για κουράγιο και για όλα εκείνα τα ευγενικά συναισθήματα που φέρνουν δυο πλάσματα κοντά. Κι είμαστε ένας πολιτισμός των χεριών, χρησιμοποιώντας τα χέρια μας σε κάθε είδους τέχνη, κάθε δεξιότητα, λέμε πιάνουν τα χέρια κάποιου.***
