Αυτήν την ώρα σκάει το πρώτο φως. Ένα άλλο ταιριαστό ρήμα είναι το «σχηματίζεται». Παίρνουν σχήμα τα πράγματα από το φως που σκάει. Αν και συνήθως είναι ο μπροστινός δρόμος ή ο ακάλυπτος –χώροι δηλαδή που τους γνωρίζεις και σε γνωρίζουν–, το πρώτο φως στα πράγματα δεν παύει να έχει μια ιδιαίτερη μυσταγωγία. Οπτικά, λοιπόν, υπάρχουν πολλές λέξεις να το περιγράψεις. Ηχητικά, επίσης. Αν είσαι δε στην Αθήνα, υπάρχει αυτός ο ιδιαίτερος ήχος της κίνησης που σιγά σιγά ξεκινά και τρυπώνει ανάμεσα στις πολυκατοικιες από τους γύρω δρόμους. Η ησυχία που ετοιμάζεται να σπάσει σαν κρούστα. Είναι δε χαρακτηριστικός εκείνος ο ήχος των φρένων απ’ τα τρόλεϊ στις πρώτες βάρδιες και κατηφοριές προς κέντρο. Αυτόν τουλάχιστον συγκρατώ εγώ, αλλά στάνταρ αρχίζουν να ακούγονται διάφορα πράγματα για τα γούστα του καθενός, όπως παντζούρια, ρολά που ανεβαίνουν, αμάξια που παρκάρουν ή ξεπαρκάρουν, τιτιβίσματα από κλουβιά και άλλα από περιστέρια και τα αγαπημένα χελιδόνια, καθώς επίσης και τα πρώτα τζιτζίκια από καμιά ξεχασμένη αλάνα (υποτίθεται μες στο μήνα ξεκινάνε πρόγραμμα). Όλα μέχρι εδώ καλά. Εικόνες, ήχοι, όπως τα ξέρεις γενικώς.
Αυτήν τη μυρωδιά, όμως, του ξημερώματος εδώ στη μεγάλη πόλη, πώς την περιγράφεις με ακρίβεια; Έχει σίγουρα δροσιά, υγρασία, περισσότερο σαν μεταλλικός ιδρώτας απ’ το τσιμέντο μυρίζει, μια αίσθηση από αρμυρίκι, (αλλά είσαι μακριά από τη θάλασσα και πώς να ‘ρθει σ’ εσένα από ‘κει), δεν είναι ακριβώς η μυρωδιά απ’ το χώμα της βροχής, κάτι συνεισφέρει και το χώμα με τα ξεραμένα στον χθεσινό ήλιο φυτά, αλλά μαζί τους κάνουν παιχνίδι στον αέρα η σκόνη και η υγρασία που φωλιάζει στις οικοδομές, τα μεταλλικά στοιχεία στα μπαλκόνια και η πολυκαιρισμένη πλαστική μπογιά σε ό,τι βάφεται και αργεί να ξεφτίσει. Τη λέω «μυρωδιά σκοπιάς», έχοντας ταυτίσει τέτοια πρωινά με θητεία, οπότε και είναι ευκολότερο ο εγκέφαλος να αποτυπώσει την αίσθηση αυτή του πρωινού σε κάτι υλικό, ολότελα τιποτένιο και, άρα, εύκολα μετρήσιμο. Η άλλη περίπτωση που ρουφάς τζούρες καθαρού αέρα τέτοια ώρα είναι όταν γυρνάς από ξενύχτι, αλλά εκείνες τις στιγμές το μυαλό είναι αλλού για να μπορεί να βάλει λέξεις στα αρώματα. Όχι πως έχει στην τελική κανένα νόημα να φορεθεί η λέξη. Η αίσθηση απ’ το παράθυρο υπάρχει ούτως ή άλλως και είναι πάντα εδώ για μας που κοιμόμαστε αργά και ξυπνάμε νωρίς, ανακατεύοντας ζεστό καφέ δίχως αύριο.
