Όπως ο καθένας έχει δικαίωμα να βάλει μάστορες να φτιάξουν την αυλή του, έτσι και ο Δήμαρχος βάζει το επιτελικό κράτος να του φτιάξει την Πανεπιστημίου.
Όσοι υποφέρουν μποτιλιαρισμένοι στα αυτοκίνητα και στοιβαγμένοι στα λεωφορεία από τις παρεμβάσεις Μπακογιάννη στην Πανεπιστημίου να μην ξεχνούν ότι αυτές υλοποιούνται βάσει Κοινής Υπουργικής Απόφασης, η οποία τιτλοφορείται:
«Επιβολή προσωρινών κυκλοφοριακών μέτρων και ρυθμίσεων στην περιοχή του Κέντρου της Αθήνας προς αντιμετώπιση του κινδύνου διασποράς του κορωνοϊού COVID-19»
και στην οποία αναφέρεται ότι:
«Για επιτακτικούς λόγους αντιμετώπισης σοβαρού κινδύνου δημόσιας υγείας που συνίσταται στη μείωση του κινδύνου διασποράς του κορωνοϊού COVID-19, επιβάλλονται ως μέτρα πρόληψης και για το απολύτως αναγκαίο χρονικό διάστημα, προσωρινά κυκλοφοριακά μέτρα και ρυθμίσεις αύξησης του χώρου για την εξυπηρέτηση των πεζών και των μετακινούμενων με ήπιες μορφές μετακίνησης, στην περιοχή του Κέντρου της Αθήνας (…)».
Δηλαδή, συνωστίζονται επιτελικά σήμερα για να αποφευχθεί επιτακτικά ο συνωστισμός αύριο.
Όπως το έθεσε ο Δήμαρχος Αθηναίων –κατά την εξαγγελία του έργου, όταν μίλησε για πιλοτική εφαρμογή του Μεγάλου Περιπάτου–, πρόκειται για ένα έργο που «θα το παρακολουθούμε, θα το αξιολογούμε και στην συνέχεια θα έρθουν οι μόνιμες αλλαγές», ενώ «όλες οι παρεμβάσεις στη χειρότερη περίπτωση θα έχουν επίπτωση στην πόλη μόλις 4%».
Έχουν τόση λογική όλα τα παραπάνω όση λογική είχαν οι δικαιολογίες του Δημάρχου για τη φιέστα εγκαινίων του συντριβανιού στην Ομόνοια. Ποιος μετρά ποιον σ’ αυτόν τον τόπο;
Ο Μεγάλος Περίπατος του ιδιώτη
Αναλογιζόμενος κανείς πως φτάνει ως εδώ, δεν μπορεί παρά να σκεφτεί ότι για την εξουσία το πολιτικό υποκείμενο είναι πάντα ένα πειραματόζωο, για τη δε γλώσσα της άλλο ένα σχήμα λόγου. Η όποια επίπτωση στην πόλη είναι ένας εύσχημος τρόπος να μιλήσουν οι αρχές για τις επιπτώσεις πάνω σε ζωές, χωρίς να λένε τα πράγματα με το όνομά τους. Συνέβαινε κι επί μνημονίων, συμβαίνει κάθε φορά που τα συνήθη υποζύγια καλούνται να βάλουν κι άλλο πλάτη, καταγράφοντας αν μη τι άλλο τις αντοχές τους.
Εδώ, επίσης, μπορεί έγκυρα να ισχυριστεί κανείς ότι τέτοια πράγματα συμβαίνουν διαχρονικά σε τόπους τους οποίους μερικές οικογένειες θεωρούν τσιφλίκι τους. Κυρίως δε συμβαίνουν σε μια κοινωνία που, ενώ ετοιμάζεται να γιορτάσει δύο αιώνες πολιτικής ύπαρξης, δεν έχει καταφέρει ακόμη να πείσει την Ιστορία ότι μπορεί να διαχειρίζεται επιτυχημένα το οτιδήποτε ξεπερνά τη σφαίρα του ιδιωτικού. Όπως ο καθένας έχει δικαίωμα να βάλει μάστορες να φτιάξουν την αυλή του, έτσι και ο Δήμαρχος βάζει το επιτελικό κράτος να του φτιάξει την Πανεπιστημίου.
Και κάπως έτσι, πάνω στην απελπισία της, η ελληνική κοινωνία πειθαναγκάζεται από καιρού εις καιρόν να πιστέψει ότι, με το να ιδιωτικοποιήσει το δημόσιο –από τον δημόσιο χώρο μέχρι τον δημόσιο λόγο, από την εθνική ανεξαρτησία μέχρι την λαϊκή κυριαρχία και από τα κοινωνικά αγαθά μέχρι τη συλλογική μοίρα–, με το να φέρει το όλον στα μέτρα του εκάστοτε μέρους, θα τα καταφέρει καλύτερα.
Αμ δε.
