Σε μια χώρα όπου ένα από τα μεγαλύτερα ζητήματα της εξωτερικής της πολιτικής είναι η ονομασία του κρατιδίου στα βόρεια σύνορά της, το αν θα λέμε δανειακή σύμβαση, μνημονιο ή συμβόλαιο δεν είναι μικρή υπόθεση. Είναι δε το τι λέμε και τι εννοούμε απολύτως συμβατό με τη γενεαλογία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, όπως ορίζεται από εκείνη την επίσκεψη του ελεεινού Λιουτπράνδου της Κρεμόνας στην Κωνσταντινούπολη του 10 αι., (Relatio de legatione Constantinopolitana ad Nicephorum Phocam), όπου γίνεται κακός χαμός για το ποιος δικαιούται να λέγεται Ρωμαίος, ώστε να κάνει κουμάντο στους υπολοίπους. Στο ρόλο, τότε, του εφοριακού Σόιμπλε ο Νικηφόρος Φωκάς.
Άλλα, στιγμιότυπα της ίδιας παράδοσης βρίσκουμε στις διαλέξεις του Μισέλ Φουκώ υπό τον γενικό τίτλο «Για την υπεράσπιση της κοινωνίας», όπου ξαναθυμόμαστε πως παραμονές Γαλλικής Επανάστασης γίνεται, επίσης, κακός χαμός για το αν ο Αβράκωτος είναι Γάλλος ή Φράγκος, πράγμα που δεν εμπόδισε τον κανονιέρη Ναπολέοντα να διαλύσει το κάλπικο ντοβλέτι με την ονομασία «Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Έθνους» λίγα χρόνια αργότερα.
Οι Γερμανοί, πάντως, φαίνεται ότι έχουν εδώ και πολλούς αιώνες μια ξεκάθαρη εικόνα περί Ευρώπης και γαλλογερμανικού άξονα, ή αλλιώς την πολιτική και οικονομική συμμαχία ανάμεσα σε ένα Frankreich και μια Deutschland, ανάμεσα στο κράτος σου και τη γη μου. Ας μην απορούμε μετά για τις εγγενείς αντιφάσεις και ασυμμετρίες στην αρχιτεκτονική του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, που διαχρονικά καταλήγει να είναι για τα μπάζα (της Δρέσδης).
Βλέπετε, μετά από τόσους αιώνες Διαφωτισμού και παρά τα όσα «βάστα, Ρόμελ» κατά καιρούς ακούγονται, τον τελευταίο μοντέρνο λόγο –από Ουέλιγκτον έως Μοντγκόμερυ– τον έχουν πάντα οι Αγγλοσάξονες, των οποίων η κυρίαρχη γλώσσα στο στόμα κάθε τυχάρπαστου Γερούν Ντάισελμπλουμ γίνεται επικίνδυνο όπλο birdy-nam-nam. Παρά τις διευκρινήσεις του ολλανδού Σοσιαλδημοκράτη, ακόμα δεν είμαστε σίγουροι αν η καταβύθιση της Κύπρου από τους Ευρωπαίους Αττίλες τον Μάρτιο του 2013 είναι template, pattern ή model.
Μπροστά, βεβαίως, στο δίλημμα περί Grexit ή παραμονής στο ευρώ με κάθε κόστος, όλα αυτά πιθανόν να φαντάζουν ως irrelevant/irrelative στους ορθολογιστάδες ρεφερενδάριους του Ακραίου Κέντρου, που κρώζουν πως δεν έχουν σημασία οι λέξεις πίσω από τον Alexis. Ναι, αυτούς που επί μήνες ολόκληρους προσπαθούσαν να εμφανιστούν με ένα όνομα στους ψηφοφόρους, το οποίο να συνδυάζει τα ΠΑΣΟΚ, Δημοκρατική Παράταξη, Δημοκρατική Αριστερά, ΡΙΚΣΣΥ, Κοινωνική Συμμαχία, Δημοκρατική Συμμαχία, Ποτάμι, σοβαρότερη Χρυσή Αυγή και Μπάμπης, μην τυχόν και βγούμε από το ευρώ.
Απ’ όλα τα παραπάνω, εύκολα συμπεραίνει κανείς πως δεν υπάρχει (hélas!) πιο ευρωπαϊκή χώρα από την Ελλάδα και δεν υπάρχουν πιο Ευρωπαίοι από τους Έλληνες (ή Ρωμιούς), καθώς δεν υπάρχει μεγαλύτερο παιχνίδι με τις λέξεις από το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Ως εκ τούτου, τέσσερις μήνες είναι αρκετοί για να μάθουμε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους· έστω και ως Ρωμαίοι. Ceterum censeo Unionem Europaem esse delendam.
