Μεγάλη μέρα στην πόλη. «Με όψη αντρική στη θεϊκή μορφή του» κατέφτασε ένας σπουδαίος επισκέπτης. Από πίσω ο χορός διαμεσολαβεί ανάμεσα στους θεατές και τους πρωταγωνιστές του δράματος, καθρεφτίζοντας την κοινότητα, την πόλη. Ακούμε ότι ο Τσίπρας είπε «ευρωπαίοι» με προφορά Τζορτζ Στεφανόπλος και ο Ομπάμα είπε «hellenes» με προφορά Κατερίνα Μουτσάτσου. Βλέπουμε ότι ο Τσίπρας καθόταν απέναντι στον αμερικανό Πρόεδρο, όπως θα δοκίμαζε πολυθρόνα στα ΙΚΕΑ Κηφισού, και αργότερα ο Ομπάμα τον άκουγε όρθιος με τα χέρια στην τσέπη δίπλα, σαν τσιλιαδόρος. Διαβάζουμε ότι ο Τσίπρας του απευθύνθηκε στον ενικό και ο Ομπάμα τον αποκάλεσε Alexis.
Όλα αυτά μονοπώλησαν (ετεροβαρώς, αν μια τέτοια παρατήρηση έχει νόημα) τις δημόσιες τοποθετήσεις επωνύμων και ανωνύμων. Κι αυτό γίνεται χρόνια τώρα. Είναι σημείο των καιρών. Τα κόπι-πάστε ρεπορτάζ εμπλουτίζονται πλέον με το «γλέντι στο Twitter». Το τελευταίο έχει καταστεί αναπόσπαστο παράρτημα σε κάθε ξεχωριστό, θορυβώδες, δημόσιο γεγονός και στην αγχώδη αναπαραγωγή του.
Αφοριστικά μπορεί να πει κανείς ότι ο Μπαράκ Ομπάμα ήρθε στην Αθήνα όχι όταν προσγειώθηκε το αεροπλάνο του, αλλά όταν δημοσιεύτηκε το πρώτο tweet με δίεση obama_athens. Αν δεν υπήρχε αυτό το μικρό σύμβολο (hashtag στη γλώσσα των ιθαγενών), ο Ομπάμα θα ήταν ωσεί παρών, δεν θα τον έπαιρνε χαμπάρι κανείς.
Τα 140 βήματα στη Σταδίου υπερέχουν σε σχέση με τους 140 χαρακτήρες.
Μια vintage εκδοχή του hashtag είναι και το «φονιάδες των λαών». Πιο γνωστό και δοκιμασμένο, το πήραν όμως τα χρόνια και δεν εντυπωσιάζει πια, ούτε μπορεί να εμπνεύσει ευφυολογήματα τέτοια ώστε να συντηρείται το ενδιαφέρον των επτά δευτερολέπτων που λένε οι ειδικοί ότι καταναλωτής bits & bytes έχει εστιασμένη την προσοχή του σε μια αράδα. Μπορεί, όμως, να συνοδευτεί από φωτιές και ένταση.
Δεν είναι λίγο πράγμα. Οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι ως προς την αδρεναλίνη τα 140 βήματα στη Σταδίου υπερέχουν σε σχέση με τους 140 χαρακτήρες. Κανένας δεν θα πει ποτέ φερειπείν, «one small [enter] for man, one giant leap for mankind».
Βεβαίως, σε μια ιδανική κατάσταση ο συνδυασμός των δύο «140» κατασκευάζει το τέλειο πολιτικό ον της εποχής: ένας διαδηλωτής με iPhone, που τουιτάρει το ξύλο που τρώει ο διπλανός του.
Από τα παραπάνω γίνεται ξεκάθαρο πόσο ή και με ποιον τρόπο ενδιαφέρεται η κοινή γνώμη για πολιτικά ζητήματα όπως το χρέος, οι διεθνείς σχέσεις, η κατάσταση της Ευρώπης, το προσφυγικό. Και όχι μόνο στην Ελλάδα.
Ο ερχομός του Διονύσου
Θέατρο. Το μεγαλύτερο καταφύγιο στο χώρο και τον χρόνο του τραγικού ανθρώπου· εμένα, εσένα, όλων μας. Απλώς, είναι πια τόσα πολλά τα σενάρια, τόσο συρρικνωμένα στις ατομικές μας διαστάσεις, που τα ξεχνάμε το ίδιο εύκολα με τον τρόπο που τα καταγράφουμε. Χορευτές, υποκριτές και θεατές αλλάζουμε διαρκώς θέση και, τελικά, ρόλους.
Όσο χρειάζεται για να περάσει άλλη μια ώρα, άλλης μιας μέρας σε άλλη μια ζωή που κανείς δεν μπορεί να τη φανταστεί τέτοια εποχή του χρόνου· σίγουρα όχι χωρίς το hashtag άλλου ενός πρόσκαιρου γλεντιού, ως άλλης μιας θεϊκής μανίας, ωσάν ένας άλλος, σύγχρονος Διόνυσος να έχει καταλάβει τις ψυχές μας και να μας εκδικείται που προσβάλαμε τη θεϊκή του καταγωγή. Αυτή τουλάχιστον είναι η συντηρητική εξήγηση από την ηττημένη εποχή των μεγάλων αφηγήσεων (που σήμερα παίρνει την εκδίκησή της). Η προοδευτική εξήγηση αγνοείται κάπου στους server των δημοκρατικών κομμάτων και αφορά ολοένα και σε λιγότερους που δεν έχουν τον θεό τους.
Το μόνο που είμαστε σε θέση να ξέρουμε είναι ότι αύριο όταν με το καλό φύγει ο επισκέπτης, οι μεταμορφωμένες μαινάδες, σφάγια και όποιος άλλος ποιεί ήθος –στον ίδιο εκείνο μύθο που επαναλαμβάνεται βασανιστικά– θα επανέλθουν στην κανονικότητα ενός Πενθέα. Μέχρι το επόμενο hash.
Kalispera.
ΥΓ – Να μην ξεχάσουμε να μας διαγράψουν το #xreos_athens.
