Για τη χαμένη τιμή και υπόληψη της δημοσιογραφίας δεν φταίνε μόνο οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ. It takes two to tango.
Αναμενόμενα κακό το σποτ του ΣΥΡΙΖΑ για το σκάνδαλο των χρηματοδοτήσεων της κυβέρνησης προς τα MME, αλλά πάει πολύ να εξεγείρονται συνάδελφοι δημοσιογράφοι τάχα θιγμένοι. Για το ότι η υπόληψη του δημοσιογράφου σήμερα είναι στον πάτο και για το ότι μετά τη διαφήμιση είναι η δημοσιογραφία που έχει προκαλέσει τις πλέον ανεπανόρθωτες ζημιές στον τρόπο που σκέφτεται και λειτουργεί η κοινωνία δεν φταίνε μόνο οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ. It takes two to tango.
Έργα και ημέρες
Τι να πρωτοσχολιάσουμε; Επίπεδο γραφής; Επίπεδο ρεπορτάζ; Επίπεδο αρθρογραφίας; Επίπεδο πολιτικής αντίληψης; Επίπεδο γνωστικής επάρκειας; Επίπεδο κοινωνικής ευαισθησίας; Επίπεδο αλληλεγγύης; Να θυμηθούμε περιπτώσεις απεργιών σε ΜΜΕ και περιπτώσεις μαζικών ή εκδικητικών απολύσεων; Να θυμηθούμε στάση διευθυντών και αρχισυντακτών που λειτουργούν ως φερέφωνα και μαστίγια της εργοδοσίας; (Είναι κι αυτοί δημοσιογράφοι, ξέρετε). Να θυμηθούμε πώς και πότε οι δημοσιογράφοι υπερασπίστηκαν μέσα στο μαγαζί τους τους χαμηλόμισθους και τα μπλοκάκια; Να θυμηθούμε ανταγωνισμούς και πισώπλατα μαχαιρώματα; Να θυμηθούμε πολυθεσίτες και αργομισθίες; Να θυμηθούμε τοποθέτηση προϊόντος εν ώρα εργασίας; Να θυμηθούμε αναπαραγωγή κοινωνικού αυτοματισμού και ρατσιστικών στερεότυπων; Να θυμηθούμε ψυχολογία αγέλης; Να θυμηθούμε τα αθλητικά πρωτοσέλιδα; Να θυμηθούμε το copy-paste από το ΑΠΕ; Να θυμηθούμε τη λογοκλοπή; Να θυμηθούμε τα fake news; Να θυμηθούμε τις κατευθυνόμενες ερωτήσεις στον αέρα; Τι να πρωτοθυμηθούμε; Και πόσες είναι οι περιπτώσεις που αντικρίζεις σήμερα μια δημοσιογραφική δουλειά και την παραδέχεσαι ως άρτια και εποικοδομητική; Και πόσες οι περιπτώσεις που ντρέπεσαι για λογαριασμό της; Και ποιος ευθύνεται που οι δημοσιογράφοι έχουν μετατραπεί σε ελεγκτές και τιμητές των πολιτών;
Και για να λέμε τα πράγματα όπως έχουν. Στην εργασιακή πραγματικότητα της Ελλάδας κανείς δεν έχει μεγαλύτερο ηθικό προβάδισμα από κάποιον άλλον ώστε να κατηγορήσει τον οποιονδήποτε γιατί εργάζεται κάπου και όχι κάπου αλλού. Αλλά, κανένας συλλογικός φορέας (ΕΣΗΕΑ κι άλλοι) δεν βρέθηκε να κάνει απεργία και να διαμαρτυρηθεί με τον πιο έντονο τρόπο για ένα μεγάλο σκάνδαλο αδιαφάνειας στα ΜΜΕ, προκειμένου να υπερασπιστεί την υπόληψη του ίδιου του επαγγέλματός και την υπόσταση του καθενός δημοσιογράφου ξεχωριστά.
Δημοσιογραφία σε τελικό στάδιο
Και κανείς δεν τολμά να πει ότι κάθε φορά που ένα ΜΜΕ χρηματοδοτείται αδιαφανώς και παρατύπως, αυτό δεν σημαίνει ότι κάποιοι δημοσιογράφοι βρίσκουν τουλάχιστον δουλειά, αλλά ότι πολλοί περισσότεροι δημοσιογράφοι μένουν άνεργοι. Γιατί, η θηριώδης σήμερα ανεργία (όχι μόνο στη δημοσιογραφία) δεν είναι φαινόμενο έλλειψης δεξιοτήτων των εργαζομένων, αλλά φαινόμενο αθέμιτου ανταγωνισμού των επιχειρήσεων. Αλλά, ποιος «θιγμένος» υπάλληλος θα βρεθεί να γράψει για το δεύτερο κι όχι για το πρώτο, όπως γίνεται ως συνήθως; Κι αν βρεθεί, πόσο σίγουρο είναι ότι αυτό θα περάσει από τους προϊσταμένους του δημοσιογράφους; Πόσα ρεπορτάζ έχετε διαβάσει για τις επιχειρήσεις που δεν βρίσκουν τάχα εργαζομένους με προσόντα και πόσα για το αν αυτές οι επιχειρήσεις τηρούν τους κανόνες; Ενδεχομένως, τελικά, να έχετε διαβάσει και για τις τελευταίες. Μόνο, όμως, όταν αφορούν σε αντίπαλα συμφέροντα. (Ας θυμηθούμε το προ μηνών πρωτοφανές ξεκατίνιασμα Αλαφούζου-Χατζηνικολάου).
Εν ολίγοις, ο κοινωνικός αυτοματισμός είναι λάθος σε όλες του τις αναπαραστάσεις. (Και, βεβαίως, όταν μιλάμε για πολιτική τακτική, ο κοινωνικός αυτοματισμός συσπειρώνει μεν τα proxy ακροατήρια, αλλά συσπειρώνει και τη συντεχνία). Επομένως, ούτε όλοι οι δημοσιογράφοι, ούτε όλοι οι αστυνομικοί, ούτε όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι κ.ο.κ. Αλλά, όταν υπάρχει καρκίνωμα, αργοσβήνει όλος ο οργανισμός. Και με το να καμωνόμαστε ότι δεν συμβαίνει τίποτα απλώς αποδεχόμαστε το μοιραίο.
